Achter het chagrijn woont de pijn. Pijn in het hart en in het lijf.

Gister heb ik de man ontmoet die mijn grote liefde was, minnaar, partner en thuishaven (1975 – 1997). Het was zo vanzelfsprekend elkaar te zien dat de kus een liefdeskus had kunnen zijn, ware het niet dat ik op het allerlaatste moment m’n hoofd wegtrok en zei: Dit mag helemaal niet.  “Jij wel” antwoordde hij.

De eerste ontmoeting

De eerste ontmoeting na de scheiding had zeker anderhalf jaar geleden plaatsgevonden. Ik gespannen als een veer, bang voor alles wat ik vreesde te voelen, vreesde te ervaren. Toch had ik weer ingestemd, nu in het vertrouwen het ‘aan te kunnen’. Wat dat ook maar mag betekenen. Op dit soort gebeurtenissen kun je je niet voorbereiden, kan ik me niet voorbereiden. Geen idee wat te vragen, wat te vertellen en geen clou hoe het gesprek zal lopen. Geen duidelijke wensen, een paar halfslachtige ideeën. Hij brengt een deel van zijn tijd in het buitenland door; hij werkt nog volop al is hij de officiële leeftijd voor pensioen ruimschoots voorbij.

En ik? Geen successen te melden en evenmin perspectief.  Plannen, ja die heb ik een paar, maar of ik die wil delen? Mijn plannen eindigen namelijk meestal in het vergeethoekje. Leuk bedacht, niet uitgewerkt.

Terwijl ik zijn uiterlijk bestudeer, luister ik naar hem en naar mij. Verbijsterend hoe 20+ jaren er niet toe doen. Met alles wat er tussen ons veranderd is en hoe ieder zich ontwikkeld heeft … we praten als of we het gesprek van gisteren voortzetten. Zo intens vertrouwd met elkaar.

Van babbelen over hond en huis en wat al niet, bewegen we naar gevoeliger terrein en delen innerlijke roerselen. Betuigen spijt dat het zo gelopen is, dat pijnlijke wonden uit het verleden zoveel stuk konden maken.

Hart en hoofd

Hart en hoofd zijn in beroering. Herinneringen en gedachten wisselen elkaar af. Voor de honderdduizendste keer vraag ik me af of het ooit ‘over’ zal zijn, of ik ooit werkelijk los zal komen van deze liefde. Of er wel ruimte is voor ‘een nieuwe liefde’ die ik zo graag wil toelaten en ervaren.

Grumpy

De daarop volgende  dag begon vrij redelijk met de gebruikelijke ochtend routines: mediteren, sporten en ontbijten, dan aan de slag. Tot en met het sporten ging het goed. Daarna was ik grumpy, geïrriteerd over van alles en niets. Rond het middaguur belt een vriendin om af te spreken waar elkaar te treffen om te gaan lopen.  Praten: verleden, heden, effecten van opvoeding en schokkende ervaringen: dansen om het vuur. Steeds even iets aanraken en dan weer weg bewegen, afstand nemen, verbanden leggen die het minder persoonlijk maken.

Van pijn naar vrede

Pas uren later ben ik in staat de pijn toe te laten. De pijn van wat was en had kunnen zijn. Huilen hoeft niet meer, erkennen wel. Grote verliezen gaan niet over. Die bestaan en zijn er altijd. Soms meer op de voorgrond, soms verweven met alles wat goed is en soms in ruste op de achtergrond. Altijd maakt het deel uit van wie je bent. Ik sluit er vrede mee, zo is het gegaan, zo ben ik gekomen waar ik nu ben.