Misschien herken je dit: je deelt een behoorlijk nare of pijnlijke ervaring en degene die naar je luistert, schrikt zich een hoed. En jij voelt je onbegrepen.  Met het inzicht van nu kijk ik terug op jaren waarin ik niet deelde of tamelijk plompverloren deelde. De schrik van de ander en het gevoel onbegrepen te zijn: ik vertel je over inzichten die ik heb opgedaan en sluit af met suggesties over luisteren naar een schokkend of pijnlijk verhaal.

Naar aanleiding van

Voor wie mijn vorige blog niet gelezen heeft, ik ben aangerand, eind 2009 en liep daarbij fysieke schade op: een gat in m’n hoofd, gebroken ribben en mijn voortand uit mijn mond geslagen. Als gevolg daarvan heb ik lange tijd sowieso nauwelijks alleen gewandeld en als ik dat al deed, was ik enorm op mijn qui-vive.
Enkele weken terug deed zich een bijzondere ervaring voor. Tijdens deze crisistijd zoek ik graag de ruimte; de stad blijft aan de drukke kant. Daarom was ik naar een natuurgebied gegaan van weilanden en sloten. Wijds, rust en kom je anderen tegen, dan heb je alle gelegenheid uit te wijken. Die avond liep ik op een goed moment alleen in dat uitgebreide landschap en plots realiseerde ik me dat ik me helemaal ontspannen voelde en belangrijker nog: ik voelde me veilig. Van dat besef werd ik zo mogelijk nog gelukkiger. Daarover schreef ik de blog.
In de dagen daarna schoten me diverse herinneringen te binnen aan het moeizame verloop van gesprekken over de aanranding. Het was alsof ik het er niet over kon hebben, niet over de aanranding zelf en niet over de zwarte jaren daarna. Het heeft me ruimschoots 8 jaren gekost voordat ik weer aanwezig was, werkelijk aanwezig en echt contact maakte.  Wil je de blog nog lezen, dan kan dat hier: https://www.kiezenvoorkracht.nl/ellens-blik-op/gelukkig-in-het-weiland/

Zwijgen en verdringen

Kort na het voorval meende ik openhartig te zijn, want ik kon vrij nauwkeurig vertellen wat er gebeurd was en hoe het incident verlopen was. Het drong niet tot mij door dat ik alleen de anekdote deelde en dat er geen gevoelens aan bod kwamen. Wat ik wel opmerkte was een ongemak bij de ander en bij mijzelf en een vaag gevoel van teleurstelling, van niet begrepen-voelen. Wat niet tot mij doordrong was, dat ik het vrij plompverloren in een bijzin kon zeggen en dan de ander helemaal geen gelegenheid gaf om te reageren. Soms nam ik wel waar dat m’n gesprekspartner schrok, maar ik liet het zeker niet tot me doordringen.
Ik was vastbesloten me niet te laten kisten, niet bang te zijn of te worden en me niet mijn vrijheid te laten afpakken. Mijn eigen schrik stond ik niet toe, laat staan dat ik schrik en/of medeleven kon ontvangen.

En dan nog ‘De Crisis’

Ondertussen had de crisis van 2008 flink om zich heen gegrepen en was het werk voor trainers en coaches zoals ik bepaald niet dik gezaaid. Opdrachten verkrijgen was een enorme uitdaging en ik bakte er helemaal niets van. In mij groeide de angst: de schrik van de aanranding werd aangevuld met de angst geen werk te vinden, m’n huis niet meer te kunnen betalen en, lang verhaal kort, in de goot te eindigen. Liefdevolle opmerkingen van vriendinnen dat 1) dat niet hals over kop zou gebeuren en 2) dat ik dan welkom zou zijn onder hun dak, waren inderdaad liefdevol maar niet echt geruststellend.
Werkelijk contact maken met mij was niet gemakkelijk: van de anekdote en het bommetje was ik beland bij een wonderlijke mix van opgewektheid en irritatie. Zolang ik vertelde over mijn situatie deed ik opgewekt, ik meende dat ik positief dacht. Maar zodra iemand enige positieve uitlatingen over mijn situatie deed, was ik hevig van slag. Ik voelde me niet alleen onbegrepen, ook ongezien en behoorlijk gekwetst. Snapte de ander dan niet dat ik voortdurend bang was om te vallen, failliet te gaan en alles te verliezen? Die dreiging voelde ik voortdurend. Als een gitzwarte wolk om en in mij. Geen aangenaam gezelschap dus.

Je best doen en onecht-zijn

Werken verliep moeizaam. Wanneer ik een training had, was ik reuze onzeker. Bloednerveus van tevoren, pas gerust als de groep ‘lekker aan het werk’ was. Met opdrachtgevers ging er van alles mis. Sommigen voelden direct bij binnenkomst dat ik hunkerde naar werk en het nodig had: iemand die zo verschrikkelijk om werk verlegen zat, die zou overal ‘ja’ op zeggen. Daardoor ben ik heel wat potentiële opdrachtgevers kwijtgeraakt en nam mijn gevoel van veiligheid ook bepaald niet toe … Dat ik nog werk had, was bijna een wonder.

Het lichaam speelt op!

Ondertussen had ik tal van onduidelijke klachten, nu eens dit, dan weer dat. Op enig moment weigerden mijn gewrichten dienst, ze deden pijn. Trappenlopen was een uitdaging; hurken kon ik niet meer en zag je me opstaan uit een stoel dan leek ik een hele, hele oude vrouw. Praten over de aanranding deed ik weinig. Praten over mij deed ik heel selectief, klagen en mopperen ging vrij aardig. Echte, onderzoekende zelfreflectie? Nauwelijks.

Het keerpunt

Dan komt het keerpunt. Er gebeuren twee dingen: er komt een grote klus binnen, dat zorgt voor rust. De gewrichten blijken Lyme te zijn en met de juiste medicatie nemen de klachten af. Mijn verlangen de aanranding en de angst achter me te laten, nemen toe. Eindelijk begin ik te praten. Met deskundigen en met vriendinnen. Ik begin te verwerken. Ik sla een andere toon aan wanneer de aanranding ter sprake komt. En zie wat het doet met mensen: de schrik is vaak groot. Eigenlijk te groot. Het raakt mensen, de emotie overvalt hen en er zijn niet meteen woorden, laat staan ‘de juiste’. Er kan dan zoveel ongemak in de lucht hangen! Sinds kort merk ik het, wanneer er ongemak is en ook wanneer het te veel ongemak is voor mij. Het ongemak van de ander kunnen zien en voelen is heel belangrijk. Want dan kun je even nadenken en even (uit)ademen. Als ik dat kan zien, kan ik vertragen en mijzelf en de ander even de tijd gunnen om ‘op adem te komen’. Daardoor kan ik zeggen: Ja, het was inderdaad heel erg naar.
Wanneer de ander heel erg ongemakkelijk is, kan ik nu toelaten wat er allemaal in mij gebeurt: dat ik het onmiddellijk wil bagatelliseren, door zoiets te zeggen als: ‘Ik ben in ieder geval niet verkracht’. Ik krijg het warm of koud of allebei tegelijk. Ik wil die ander geruststellen en zeggen dat het nu wel weer goed gaat. Maar wat ik doe is bewust uitademen en al die gevoelens en gedachten waarnemen. Zonder meteen iets te doen of te zeggen.

3 suggesties: hoe te luisteren naar een schokkende ervaring

• Zodra je beseft dat iemand iets vertelt waar je van schrikt, adem je rustig uit. Bewust en langzaam uitademen. Zodat je lichaam de kans heeft van de schrik te bekomen en je gedachten zich kunnen herpakken.
• Bij voorkeur zeg je iets over jezelf én de verteller, jouw schrikken verbinden met haar (of zijn) oorspronkelijke schrik. Bijvoorbeeld: jemig, ik schrik al zo van je verhaal, wat heeft dat wel niet met jou gedaan?
  Je geeft lucht aan jouw gevoelens, je vult niets in, je nodigt wel uit.
• “Oh, Ellen” zeiden een paar mensen. Geen andere woorden, wel liefdevolle ogen waarin ik medeleven en verdriet zag waardoor het contact met mijn verdriet ‘toestemming’ krijgt. Dat gevoel er mag zijn zonder dat er iets verklaard of toegelicht hoeft te worden.

Ben jij de verteller en kun je enige afstand nemen van je verhaal? Dan heb je misschien iets aan deze suggesties:

• Bedenk een inleidende zin. Vergelijk het met het brengen van slecht nieuws, dat zeg je meestal direct. In mijn geval zeg ik nu vaak: Ik heb een hele nare ervaring gehad, namelijk …
• Vertel vooral over wat de ervaring voor jou betekend heeft, dan blijf je dichterbij je hart waardoor het contact tussen jou en de ander blijft stromen.
• De ander betrekken, zoveel mensen hebben schokkende ervaringen opgedaan in hun leven dat een beroep doen op herkenning, niet raar is.

Durven delen, dat is misschien wel de belangrijkste les van deze hele periode. De Me-Too beweging heeft bijgedragen aan zichtbaar maken hoeveel mensen ervaring hebben met seksuele intimidatie of seksueel geweld. Delen kan zichtbaar maken hoe vaak wij herkenbare pijnen en angsten hebben, waardoor we met meer compassie met elkaar, en niet te vergeten met onszelf, leren omgaan.

Heb jij behoefte aan gesprek? Via onderstaande link kun je een telefonische afspraak boeken en het eerste gesprek is gratis. Met mij kun je bekwamer worden in het woorden geven aan lastige of pijnlijke onderwerpen vanuit jouw positie als zender.
Wil je iets meer te weten komen over mij? Kijk op https://www.kiezenvoorkracht.nl/

https://calendly.com/ellenkuners

De schrik van de ander … te eng?

Misschien herken je dit: je deelt een behoorlijk nare of pijnlijke ervaring en degene die naar je luistert, schrikt zich een hoed. En jij voelt je onbegrepen.  Met het inzicht van nu kijk ik terug op jaren waarin ik niet deelde of tamelijk plompverloren deelde. De schrik van de ander en het gevoel onbegrepen te zijn: ik vertel je over inzichten die ik heb opgedaan en sluit af met suggesties over luisteren naar een schokkend of pijnlijk verhaal.

Naar aanleiding van

Voor wie mijn vorige blog niet gelezen heeft, ik ben aangerand, eind 2009 en liep daarbij fysieke schade op: een gat in m’n hoofd, gebroken ribben en mijn voortand uit mijn mond geslagen. Als gevolg daarvan heb ik lange tijd sowieso nauwelijks alleen gewandeld en als ik dat al deed, was ik enorm op mijn qui-vive.
Enkele weken terug deed zich een bijzondere ervaring voor. Tijdens deze crisistijd zoek ik graag de ruimte; de stad blijft aan de drukke kant. Daarom was ik naar een natuurgebied gegaan van weilanden en sloten. Wijds, rust en kom je anderen tegen, dan heb je alle gelegenheid uit te wijken. Die avond liep ik op een goed moment alleen in dat uitgebreide landschap en plots realiseerde ik me dat ik me helemaal ontspannen voelde en belangrijker nog: ik voelde me veilig. Van dat besef werd ik zo mogelijk nog gelukkiger. Daarover schreef ik de blog.
In de dagen daarna schoten me diverse herinneringen te binnen aan het moeizame verloop van gesprekken over de aanranding. Het was alsof ik het er niet over kon hebben, niet over de aanranding zelf en niet over de zwarte jaren daarna. Het heeft me ruimschoots 8 jaren gekost voordat ik weer aanwezig was, werkelijk aanwezig en echt contact maakte.  Wil je de blog nog lezen, dan kan dat hier: https://www.kiezenvoorkracht.nl/ellens-blik-op/gelukkig-in-het-weiland/

Zwijgen en verdringen

Kort na het voorval meende ik openhartig te zijn, want ik kon vrij nauwkeurig vertellen wat er gebeurd was en hoe het incident verlopen was. Het drong niet tot mij door dat ik alleen de anekdote deelde en dat er geen gevoelens aan bod kwamen. Wat ik wel opmerkte was een ongemak bij de ander en bij mijzelf en een vaag gevoel van teleurstelling, van niet begrepen-voelen. Wat niet tot mij doordrong was, dat ik het vrij plompverloren in een bijzin kon zeggen en dan de ander helemaal geen gelegenheid gaf om te reageren. Soms nam ik wel waar dat m’n gesprekspartner schrok, maar ik liet het zeker niet tot me doordringen.
Ik was vastbesloten me niet te laten kisten, niet bang te zijn of te worden en me niet mijn vrijheid te laten afpakken. Mijn eigen schrik stond ik niet toe, laat staan dat ik schrik en/of medeleven kon ontvangen.

En dan nog ‘De Crisis’

Ondertussen had de crisis van 2008 flink om zich heen gegrepen en was het werk voor trainers en coaches zoals ik bepaald niet dik gezaaid. Opdrachten verkrijgen was een enorme uitdaging en ik bakte er helemaal niets van. In mij groeide de angst: de schrik van de aanranding werd aangevuld met de angst geen werk te vinden, m’n huis niet meer te kunnen betalen en, lang verhaal kort, in de goot te eindigen. Liefdevolle opmerkingen van vriendinnen dat 1) dat niet hals over kop zou gebeuren en 2) dat ik dan welkom zou zijn onder hun dak, waren inderdaad liefdevol maar niet echt geruststellend.
Werkelijk contact maken met mij was niet gemakkelijk: van de anekdote en het bommetje was ik beland bij een wonderlijke mix van opgewektheid en irritatie. Zolang ik vertelde over mijn situatie deed ik opgewekt, ik meende dat ik positief dacht. Maar zodra iemand enige positieve uitlatingen over mijn situatie deed, was ik hevig van slag. Ik voelde me niet alleen onbegrepen, ook ongezien en behoorlijk gekwetst. Snapte de ander dan niet dat ik voortdurend bang was om te vallen, failliet te gaan en alles te verliezen? Die dreiging voelde ik voortdurend. Als een gitzwarte wolk om en in mij. Geen aangenaam gezelschap dus.

Je best doen en onecht-zijn

Werken verliep moeizaam. Wanneer ik een training had, was ik reuze onzeker. Bloednerveus van tevoren, pas gerust als de groep ‘lekker aan het werk’ was. Met opdrachtgevers ging er van alles mis. Sommigen voelden direct bij binnenkomst dat ik hunkerde naar werk en het nodig had: iemand die zo verschrikkelijk om werk verlegen zat, die zou overal ‘ja’ op zeggen. Daardoor ben ik heel wat potentiële opdrachtgevers kwijtgeraakt en nam mijn gevoel van veiligheid ook bepaald niet toe … Dat ik nog werk had, was bijna een wonder.

Het lichaam speelt op!

Ondertussen had ik tal van onduidelijke klachten, nu eens dit, dan weer dat. Op enig moment weigerden mijn gewrichten dienst, ze deden pijn. Trappenlopen was een uitdaging; hurken kon ik niet meer en zag je me opstaan uit een stoel dan leek ik een hele, hele oude vrouw. Praten over de aanranding deed ik weinig. Praten over mij deed ik heel selectief, klagen en mopperen ging vrij aardig. Echte, onderzoekende zelfreflectie? Nauwelijks.

Het keerpunt

Dan komt het keerpunt. Er gebeuren twee dingen: er komt een grote klus binnen, dat zorgt voor rust. De gewrichten blijken Lyme te zijn en met de juiste medicatie nemen de klachten af. Mijn verlangen de aanranding en de angst achter me te laten, nemen toe. Eindelijk begin ik te praten. Met deskundigen en met vriendinnen. Ik begin te verwerken. Ik sla een andere toon aan wanneer de aanranding ter sprake komt. En zie wat het doet met mensen: de schrik is vaak groot. Eigenlijk te groot. Het raakt mensen, de emotie overvalt hen en er zijn niet meteen woorden, laat staan ‘de juiste’. Er kan dan zoveel ongemak in de lucht hangen! Sinds kort merk ik het, wanneer er ongemak is en ook wanneer het te veel ongemak is voor mij. Het ongemak van de ander kunnen zien en voelen is heel belangrijk. Want dan kun je even nadenken en even (uit)ademen. Als ik dat kan zien, kan ik vertragen en mijzelf en de ander even de tijd gunnen om ‘op adem te komen’. Daardoor kan ik zeggen: Ja, het was inderdaad heel erg naar.
Wanneer de ander heel erg ongemakkelijk is, kan ik nu toelaten wat er allemaal in mij gebeurt: dat ik het onmiddellijk wil bagatelliseren, door zoiets te zeggen als: ‘Ik ben in ieder geval niet verkracht’. Ik krijg het warm of koud of allebei tegelijk. Ik wil die ander geruststellen en zeggen dat het nu wel weer goed gaat. Maar wat ik doe is bewust uitademen en al die gevoelens en gedachten waarnemen. Zonder meteen iets te doen of te zeggen.

3 suggesties: hoe te luisteren naar een schokkende ervaring

• Zodra je beseft dat iemand iets vertelt waar je van schrikt, adem je rustig uit. Bewust en langzaam uitademen. Zodat je lichaam de kans heeft van de schrik te bekomen en je gedachten zich kunnen herpakken.
• Bij voorkeur zeg je iets over jezelf én de verteller, jouw schrikken verbinden met haar (of zijn) oorspronkelijke schrik. Bijvoorbeeld: jemig, ik schrik al zo van je verhaal, wat heeft dat wel niet met jou gedaan?
  Je geeft lucht aan jouw gevoelens, je vult niets in, je nodigt wel uit.
• “Oh, Ellen” zeiden een paar mensen. Geen andere woorden, wel liefdevolle ogen waarin ik medeleven en verdriet zag waardoor het contact met mijn verdriet ‘toestemming’ krijgt. Dat gevoel er mag zijn zonder dat er iets verklaard of toegelicht hoeft te worden.

Ben jij de verteller en kun je enige afstand nemen van je verhaal? Dan heb je misschien iets aan deze suggesties:

• Bedenk een inleidende zin. Vergelijk het met het brengen van slecht nieuws, dat zeg je meestal direct. In mijn geval zeg ik nu vaak: Ik heb een hele nare ervaring gehad, namelijk …
• Vertel vooral over wat de ervaring voor jou betekend heeft, dan blijf je dichterbij je hart waardoor het contact tussen jou en de ander blijft stromen.
• De ander betrekken, zoveel mensen hebben schokkende ervaringen opgedaan in hun leven dat een beroep doen op herkenning, niet raar is.

Durven delen, dat is misschien wel de belangrijkste les van deze hele periode. De Me-Too beweging heeft bijgedragen aan zichtbaar maken hoeveel mensen ervaring hebben met seksuele intimidatie of seksueel geweld. Delen kan zichtbaar maken hoe vaak wij herkenbare pijnen en angsten hebben, waardoor we met meer compassie met elkaar, en niet te vergeten met onszelf, leren omgaan.

Heb jij behoefte aan gesprek? Via onderstaande link kun je een telefonische afspraak boeken en het eerste gesprek is gratis. Met mij kun je bekwamer worden in het woorden geven aan lastige of pijnlijke onderwerpen vanuit jouw positie als zender.
Wil je iets meer te weten komen over mij? Kijk op https://www.kiezenvoorkracht.nl/

https://calendly.com/ellenkuners